கல்குதிரை இதழில் வெளியான கவிதைகள்

ப்ளக், ப்ளக், ப்ளக்

இன்றைய

அதிகாலை

மிகச் சரியான நேரத்தில் பிறக்கவில்லை.

சாலை எங்கும் போக்குவரத்து நெரிசல். வாசல்

படியில் கூர்க்கா மேலும்கீழுமாகப்

பார்த்தான். மேலும் கீழுமாகச் செல்லும் இயந்திரத்தில்

தலைகீழாகப் பயணித்தேன், என் அறைக் கணினியில் நோய்க்கிருமிகள்

தாக்கம் அதிகம். தலைமை அதிகாரி கூப்பிட்டு நாகரிகமாகத்

திட்டினார்(ன்). நான் என்ன செய்ய?

இன்றைய அதிகாலைச் சூரியன் சரியான நேரத்தில் பிறக்கவில்லை.

மதிய உணவுப் பொட்டலம் கெட்டுவிட்டது. மாலைத் தேனீர்

மிகத் தித்திப்பாக  இருந்தது. இன்று மாலை பணிமுடிந்து

வியர்வையுடன் என் கிராமம் திரும்பினேன். ஆலமரத்தின் படிக்

கட்டில் சலனமற்ற குளத்தினுள் கற்களை ஒவ்வொன்றாக

வீசினேன். ஒரு கல், ஒரு ப்ளக், இரண்டாவது கல் ப்ளக்

ப்ளக், மூன்றாவது கல்லில் ப்ளக், ப்ளக், ப்ளக், ப்ளக். நான்காவது

ப்ளக் எப்படி? இன்றைய அதிகாலை  மிகச் சரியான நேரத்தில்

பிறக்கவில்லை. எல்லா ப்ளக் ப்ளக்குகளையும

குளத்தில் வீசிவிட்டுப் போய்விட்டேன். அடியாழத்தில் மூழ்கிய

குளத்துக் கற்கள் எல்லாம் எழும்பத் தொடங்கி,

தண்ணீரின்

மேற்பரப்பில் பூத்து அலைகின்றன.

வெள்ளை ரத்தம்

என் எலும்புகள் நொறுங்குகின்றன. பலத்த சப்தங்களுடன்

ஒரு கல் நொறுங்குகிறது, வண்டிச் சக்கரத்தின் கீழாக. என்

எலும்புகள் நொறுங்கும் ஓசை என் காதில் விழும்போது, முன்

நின்றுகொண்டிருக்கும் கனரக வண்டியின் பின்புறம் விழும்

கற்களைக் கற்கள் கட்டி அணைக்கின்றன, இன்னும்

விழாதவாறு. ஒரு கல், ஒரு கல், சில கற்கள் இன்னொன்றைக்

கட்டி அணைக்கும்பொழுது, என் எலும்புகள் மீண்டும்

நொறுங்குகின்றன. கல்லின் எலும்புகள்

தார்ச்சாலையில் சுக்கல் சுக்கலாக நொறுங்கிப்

பரவும்போது, நகரத்தின் மீது ஒரு வெள்ளை ரத்தம்

பரவிப் பரவிப் பரவுகிறது.  அது நகரத்தின்

கால்களை நனைக்கிறது. அப்போது  எல்லோர்

எலும்புகளும் நொறுங்கிவிடுகின்றன.

நான், என் ரத்தம்

வெள்ளையாவதை கண்டு கொண்டேன்,

எல்லா வெள்ளை ரத்தத்துடன்

ஒரு உருவகம்

நேற்று, பஞ்சமி திதியில், திருவாதிரை நட்சத்திரத்தில்

அக்னிநட்சத்திரதோஷம் தொடங்கிற்று. எவ்வளவு வெயில்.

அக்னிநட்சத்திரம் பற்றி

வெயிலில் மட்டும் சுற்றி அலையும்

பரதேசியின்

இரு வார்த்தை,  ஒரு உருவகம்,

“கொதிக்கும் தேநீர்”

ராஜ க்ரீடம்

வானில் மேகங்கள் சிறிதும் அலையவில்லை, விண்

மீன்களும் இரவில் இல்லை. அமிர்யோகத்தில்

வெயிலைச் சுற்றித் திரிந்த பரதேசி, வேப்பமரத்தின்

கீழாய்க்கிடந்த கல்பலகையில் அமர்ந்தான், நிழலாகி.

நின்ற வேப்பமரம், அவன்

தலையில் சூட்டியது சில வேப்பம்பூக்களை,

அவன் தலையில் மின்னுகிறது

வேப்பம்பூவாலான

ராஜ க்ரீடம்.

திருவிளக்கீடு

என் வீட்டின் முற்றத்தில்

திருவிளக்கீடு வைத்து வந்துவிட்டேன்.

அகலின் சுடர்கள், வானின் சுடர்களைப்

பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டிருந்தன. என்ன

செய்வது இந்த வேனல் மழையை?

மாலைவேளை வந்துற்றது என்பதால்,

ஒரு மழைத்துளி, ஒரு சுடரை

ஆரத் தழுவி

அணைக்கிறது, அணைகிறது.

திருவிளக்கு

திருபாற்கடலாகிக்கொண்டிருக்க.

நரபலி

புள்ளமங்கை துர்க்கையின் காலடியில்

ஒரு வீரன்

தன் கழுத்தை அறுத்துக்கொண்டிருக்கிறான்

பல நூற்றாண்டுகளாக.

அங்கே சென்று வந்தபின்

மனம் சீராக இல்லை

அவ்வப்போது

என்

கழுத்தைத்

தடவிப் பார்த்துக்கொள்கிறேன்

பெரும் வியர்வைத் துடைத்துக்கொள்கிறேன்.

நல்லவேளை

இன்னும்

என் கைகள் வாளாக மாறவில்லை

என் மோட்டார் சைக்கிள் பழுதாகிவிட்டது

என் மோட்டார் சைக்கிளை அழைத்துச்சென்றேன்

பணிமனை, ஆற்றுப்பாலத்திற்கு அருகில் மூங்கில்காற்றுடன்.

சின்னஞ்சிறுகொட்டகையில்

மோட்டார்சைக்கிள் மருத்துவர் அமர்ந்திருந்தார் சுத்தியலுடன்

வெறுமனே அதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்

எங்கே பழுதுபட்டிருக்குமென்று கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்

வெறுமனே அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்

பிறகு திருகாணியைக் கழட்டும் கருவியுடன்

அதை நெருங்கி அதன் உறுப்புகளைக் கழட்டிக்கொண்டிருந்தார்

வெறுமனே சின்ன சின்னச் சப்தத்துடன் அவை கழன்றபடி

பிறகு அவற்றை மண் எண்ணெண்ணையில் நனைத்து

அதைக் கழுவிக்கொண்டிருந்தார் ஊதியபடி

பிறகு பழுதுபட்ட ஒரு திருகாணியைக் கண்டுபிடித்தார்

வெயிலிலும் மழையிலும் வாழ்ந்தபடி

துருவேறிப்போன

அந்தத் திருகாணியைப் பார்த்தபடித் தூக்கி எறிந்தார்

புதிய திருகாணியை மாட்டிவிட்டு

மோட்டார் சைக்கிளைத் தொடங்கினார், அது உறுமிற்று.

பிறகு, அவர் எதுவும் வேண்டாம் என்றார் துக்கமாக

நான் கொஞ்சம் இரங்கிவிட்டேன்

காசியும் இல்லை, கங்கையும் இல்லை, காவிரியும் இல்லை

மூழ்கியபடி இருக்கும் துருவேறிய திருகாணியை

தாங்கிச் செல்லும் வெண்ணாற்றை

வெறுமனே பார்த்துக்கொண்டு கடந்தேன்

ஆனால் அது வெறுமனே போன்று இல்லை.

சித்திரைப் பட்சிக்காகக் காத்திருத்தால்

கிளிகள், செங்காகங்கள், குதிரைகள், பட்டாம்பூச்சிகள்

மைனாக்கள், மாங்குயில்கள் எல்லாவற்றையும்

இந்த முன்பனிக் காலத்தில் பார்த்தாயிற்று

சித்திரைக்காலத்தில்

என் கொய்யா மரத்தின் மேல்

மஞ்சள்நிற உடலில்

பழுப்புநிறக் கழுத்தில்

சிவப்புநிற வளையல் கண்ணில்

அமரவிருக்கும்

அந்தப் பறவைக்கு

பெயர் வைக்கக் காத்திருக்கிறேன்.

நீங்களும் சொல்லுங்களேன்.

பாலிமலை

இந்தச் சித்திரையிலும் நான் அங்கில்லை.

சித்திரைப் பல்லாக்கில்

வரும் சிவன் சிரிக்க, பார்வதி நாண.,

அதோ

பாலி மலையில்

ஒளிர்கிறது ஒற்றைச் சுடர்

நண்பா,

நீ பார்க்கப்போகும்

அந்த

மஞ்சள் வெயிலை

யாருக்குக் கையளிக்கப்போகிறாய்?

நாகம்

இந்தப் பிரதேசத்தில்

ஒரு காலத்தில் பாம்புகள் அலைந்தனவாம்.

இப்பொழுதெல்லாம்

கட்டிடங்களுக்கிடையே

காங்கிரீட் சாலைகள் அலைகின்றன

இரவில்

அதன்மேல்  தனியாக நடப்பது பயம்

என்பது வேறு கதை.

மகுடி வாசிப்பவன்

அதிகாலையில் வந்துவிட்டான்.

பாம்பு இல்லை என்றாலும்

நாதமே பாம்பாக மாறிவிட்டதுபோலும்.

அவர் அவர் கதவை அவரவர்  அடைக்க

நான் கொஞ்சம் வெளியே வந்து

நாதத்தை வாசலில் நிறுத்திக் காசிட்டேன்

மகுடிக்காரன் கையை நீட்டினான் மீண்டும்

யாசிக்கும் மகுடிக்காரனின் கை ஒரு படம் எடுக்கும் நாகம்

எனில்

தட்சணையிடும் என் கரமும் ஒரு படம் எடுக்கும் நாகமே.

ஒன்றையொன்று

ஒன்று முத்தமிடும் நாகம்.

எழுதுங்கள் நண்பர்களே

கோடைக்காலத்தின் சாயை ஆரம்பித்துவிட்டது.

சில மாம்பிஞ்சுகள், சில புளியம்பழங்கள், ஒருசில பனம்பழங்கள்,

ஈச்சம்பழங்கள், தைலான் குருவிகள், தீக்கொன்றைகள்,

தேன் அடைகள், சரக்கொன்றை  நடனங்கள்

தேன்கொட்டைகள், நாகலிங்கப் பூக்களை

நீங்கள் உதிர்க்கத் தொடங்குங்கள்.

(கல்குதிரை, இதழ் எண் 24, வேனிற்கால இதழ், ஏப்ரல் 2015)

அடவி இதழில் வெளியான கவிதைகள்

ஆற்றுக்குப் போதல்

காவேரி ஆற்றுக்கு அவ்வப்போது  செல்வதில்லை

அவ்வப்போது செல்லும்போது

நீர் ஓடும்,

சிலவேளை  மண் திரியும்.

ஒவ்வொரு முறை யும்

இரவு சென்று  திரும்புவேன்  நான்.

அடுத்த

நாளில்

ஆற்றின்

நீர்

கண்களில் தெறிக்கும்.

மணல் மணலாய்த் திரியும்.

புங்க இலைகள் விழுகின்றன, வளர்கின்றன

கோடைக்காலத்திற்கு முன்பாக

புங்க  மரத்தின்  இலைகள்  யாவும் உதிர்ந்துவி்ட்டன

வானம் கொஞ்சம்  பரிசுத்தமாகத்  தெரிகிறது  தற்போது

அநேக பறவைகள் அமர்வதும்

அவற்றின்  நகங்கள் தெள்ளத் தெளிவாகத் தெரிவதும்,

அவற்றின் கண்கள் மனிதர்கள் மேல்

நம்பகமின்மையால் விரிவதையும் கண்டு கொண்டேன்.

பின்பனிக் காலத்தில் எல்லாம் மாறிவிட்டன.

சிறிய  மைனாக்களின் ஓசையைத்  தவிர

அடர்ந்த இலைகளால் சூழப்பட்ட மரத்தில்

எதையும்  கேட்கவோ, பார்க்கவோ முடிவதில்லை

மேலும்

நம்பிக்கையின் கண்கொண்டு

இந்த மைனாக்களுக்குக்

காத்துக்கொண்டிருக்கையில்

காதிற்குள்  பரவும் மைனாவின்

ஒவ்வொரு ஓசையும்

மனத்திற்குள்

ஒவ்வொரு மைனாவாக

என்

அன்பின் கிளைகள்மேல் அவை அமர்கின்றன.

கனா

இன்று அதிகாலை ஒரு கனவு.

மேகங்கள் உருகி

மழைபெய்து

மலையைத் தழுவி

அருவியாகிப் பெருகி

ஆறாக ஓட

குடமுருட்டி ஆற்றின் கரையில்

நிற்கையில்

தண்

நீர் என் கால்களை நனைக்கிறது

விழித்தேன்

அன்று

முழுவதும்

யாவரும் விரும்பும்

தண் ணீர்த் துளி யானேன்.

செத்தைகள்

கொய்யாமரத்தின் இலைகள்

பனிக்காலத்தில் அதிகமாக விழுவதில்லை

இலைகள் பச்சைப்பிடித்துக்

கிளிகள் ஒளிந்து வளர்க்கும் காமமான

காலம் அது.

வெயிலில் உதிர்ந்த

செத்தைகளைக் கூட்டி எரியூட்டிக்

கொண்டிருக்கையில்

ஆகுதி

வளர்ந்து வளர்ந்து

மேலே

வளர

மரத்திலிருந்து உதிரும்

காமமற்ற

ஒரு பச்சை இலை

எரிந்து

கொண்டிருக்கும்

ஒரு பழுப்பு இலையை

கண்

ஆரத்

தழுவுகிறது

மெலட்டூர் ஆற்றுப் பாலம்

முன்னொரு காலத்தில் ஆற்றின்மேல் பாலம் இல்லை

பெரும்பரிசல் ஒன்று

இரு கரைக்கும் இடையே வாழ்ந்துகொண்டிருந்தது.

இப்போது அப்படியில்லை. அகரமாங்குடிக்கும்

மெலட்டூர்க்குமான பாலம்  வெட்டாறுமேல் நிற்கிறது.

இப்போது புதிய விரிசலை  அது கண்டுவிட்டது.

நான்  இதன்மேல் நின்றுகொண்டு

இந்த  ஆற்றில்  கால் நனைக்காமல் தரிசிக்கிறேன்

என்பது  எவ்வளவு துர்பாக்கியம்.

இன்னுஞ்சில காலத்தில் பாலம் இடிந்துவிழும்.

அக்கரைக்கும்  இக்கரைக்குமான  பரிசல் ஒன்றைக்

கிழவன் ஒருவன் செலுத்துவான்.

அந்தப் பரிசலின் ஓரத்தில் அமர்ந்தபடி

ஈரமிக்க ஆற்றினைக்  கைகளால் நனைப்பேன்.

எப்போதும் போல்

பாலத்தைக்

கடக்கும்போதெல்லாம்

ஆற்றை  நோக்கிக் கைகள் தாமாக

அசைகின்றன.

(அடவி, இதழ் எண் 14, ஏப்ரல் 2015)

புது எழுத்து இதழில் வெளியான கவிதைகள்

ஜென்ம விமோசனம்                              

நான்

சின்னஞ்சிறு குற்றங்கள் செய்வேன்

சின்னஞ்

சிறு

மலர்களாகப் பிறப்பேன்.

கூழாங்கல்

கடற்கரையோரம், ஆற்றுப் படுக்கை எனக் கூழாங்கல் கிடைக்கிறது.

குடமுருட்டி ஆற்றிலிருந்து நான் கொண்டு வந்த இந்தக் கூழாங்கல்

அவ்வளவு சாதாரணமானது, வழவழப்பு குறைந்திருப்பது,

என்றாலும்

பாதுகாப்பாய் வைத்திருக்கிறேன் பேழையில் ஆற்று மணலுடன்.

எப்போதாவது இந்தப் பேழையைத் திறந்து

இது

அபூர்வம்

என்று

காலம் கடந்து யாராவது 

சொல்லும் ஒரு சொல்லுக்காக.

பாறை எழுத்து

எழுதுவதற்கும் எழுதும் இடத்திற்கும் சம்பந்தமில்லை என்றுதான் தோன்றுகிறது. ஆனால் அப்படி சொல்லமுடியுமா என்றும் தெரியவில்லை. சமீபத்தில் வெகு மாதங்களுக்குப் பிறகு ஒரு மலைக்கு  அடியில் அமர்ந்து எழுதி முடித்த கவிதை ஒன்றைத் திரும்ப வாசிக்க முயற்சித்தேன். திருத்த முயற்சித்தேன் என்பதுதான் நிதர்சனம். ஆனால் சற்றேறக்குறைய அனைத்து எழுத்துக்களும் கனத்த பாறைகளாகிவிட்டிருந்தன. அவற்றின் துக்கமும் சந்தோஷமும் குற்றங்களும் என் உள்ளங்கைகளில் ரேகைகளாகவிட்டன.

கல்வளையங்கள்

சிறு குளத்தில்  யாரோ கல் எறிந்து போய்விட்டார்கள்.

காலங்காலமாக வளைய வளையமாகப் பெருகிக்கொண்டிருக்கும்

குளத்தில்

தலை மூழ்கி வெளி ஏறுகிறேன்.

குளம் அடங்கிற்று.

மனதின்

உள்

கல் மூழ்கிக்கொண்டே இருக்கிறது.

குதிரையின் வால்

ஒரு பழுப்புக் குதிரை சமீபகாலமாக இந்தக் கிராமத்தில் சுற்றித் திரிகிறது.  இது வழக்கமானது இல்லை 

என்றாலும் வழக்கமாகிவிட்டது. ஆனால் அது ஒரு வீட்டின் முன்நிற்பதோ, சாக்கடைக்கு நெருங்கிச் 

செல்வதோ, தெருவில் கிடப்பதை உண்பதோ இல்லை. அது திரிந்தபடிதான் இருக்கிறது. ஆனால் அதன் வால் 

ஒரு தூவியைப்போல் அசைந்தபடி இருக்கிறது. குளிர்ச்சி பொருந்திய இந்தப் பனிக்காலத்தைக் கடக்க உதவும் 

அக்குதிரையின் வாலின் நடனத்தையும் பிடரிமுடியின் அசைந்தாடும் அழகையும் ஆராதிக்கிறேன்

(நன்றி - புது எழுத்து, 15ஆம் ஆண்டு சிறப்பிதழ்)

கல்குதிரையில் வெளியான கவிதைகள்

கரா-தே

என் கரங்களில் ஒன்று

மில்லை. கருத்த மேகங்களை நோக்கி

கைகளை வெறுமனே வீசுகிறேன். 

மரங்களை நோக்கிக் கைகளால் வெட்டுகிறேன்.

நிலத்தையும் விடவில்லை என்

கைகள். அங்கிருந்து வந்து சேர்கின்றன

சில பல மழைத்துளிகள்

பல சில வெள்ளை மலர்கள்

சின்னஞ்சிறு நீருற்று பீறிடுகிறது.

என் கரங்கள்

முன்னைவிட

மிக மென்மையாக இருக்கின்றன.

இறப்பின் பாடல்கள்

தாத்தாவுக்கு நாலுவேலி நிலம்

இருந்தது. அவருக்கு வாழ்க்கையில்

ஏதும் நஷ்டமும இல்லை. இருந்தாலும்

ஊருக்குத் தொலைவில் குதித்தார். அப்போது

அது மாபெரும் ஏரியாக இருந்தது. அவர்

உடலைக் கருவேலமரங்கள் தாங்கி இருந்தன.

அப்பாவுக்கு எட்டுவேலி நிலம் பரவி இருந்தது.

அவருக்கும் கஷ்டம் ஒன்றுமிலை. ஆனால்

அவர் கிராமத்திற்கு வெகுதொலைவில்

குதித்தார். அது குளமாய் இருந்தது. சிவப்பு அல்லிகள்

தான் அவர் உடலைக் காட்டிக்கொடுத்தன. எனக்

கொன்றும் குறையுமில்லை. நான் பதினாறு

வேலிக்குச் சொந்தக்காரன். கூடியமட்டில் இன்

னொன்றையும் சேர்க்கலாம் தப்பில்லை.

நான் குட்டையில்தான்

குதித்தேன். என் சாவை ஊசித்தும்பிகள்

ஊர்முழுக்கச் சொல்லித் திரிந்தன.

அப்புறம் நாங்கள் காத்துக்கொண்டிருந்தோம்

ஒருவனுக்காக. அவனும்கூட நேற்றுதான் குதித்தான்.

ஒரு சின்னஞ்சிறு கண்ணாடிக் குடுவைக்குள்.

ஒன்றும் பிரச்னை இல்லை. அவன் மகன் கண்ணாடிக்

குடுவைக்குள் அலையும் மீன்களைப் பார்க்கிறான்.

ஒரு மிகப் பெரிய மீன் பின்னால் பெரியமீன் பின்னால் ஒரு சிறிய மீன்

அவன் முகச்சாடையில்.

வாதுமை இலையின் சிகப்பு

அந்தப் பாதாம் இலையின் சின்னஞ்

சிறு சிகப்பு நிறத்தின்மீது

தான்

என் வீட்டை

அமைத்துக்கொள்ளத் துடித்தேன். ஆனால்

முடியாததால் நான் பாதாம் மரமாகினேன்.

பாதாம் இலைகளே, பாதாம்

இலைகளே, என் வீட்டிற்கு வந்து சேருங்கள்,

பாதாம் இலைகளே.

தே

உன்னைச் சுற்றி ஒரு காட்டை

வரைந்துகொள். முடிந்தமட்டில் ஆற்றின் சலசலப்பு

கொஞசமாவது கேட்கும்படி காதை

வைத்துக்கொள். சிறிய புலியின் உறுமல் போதுமானதாக இல்லை. எனவே ஒரு மயிலின் அகவல் சங்கீதமாகிறது. எனவே அதை அருகில் வைத்துக்கொள். பின்பு ஒரு,

பல மூங்கில்களை வெறுமனே கண்களால் வெட்டி

வீடு அமைத்துக்கொள். போதும். காற்றும் வெளிச்சமும் நுழைய சுவர்களை உடைத்தெறி. உன் அந்திப்பொழுதில்

கைகளை குவித்துக்கொள் தேனீர்க்கோப்பையாக. வெறுமனே

இருக்கிறது. உன் உதட்டருகே கொண்டுபோ. ஆம். அப்

படியே உறிஞ்சத் தொடங்கு.

நான் சுவைக்கிறேன் தே.

அங்கே  கோப்பை இல்லை. கைகளும் இல்லை.

வெறுமனே நாக்கால், கண்களால், வெறுமையால்.

தே

சுவையாய், புலியின் உறுமலாய், அகவலாய், நீரின் சலசலப்பாய், மூங்கிலின் அசைவாய்.

வீட்டிலிருந்து வெளியேற்றுகிறது சின்னஞ்சிறு

நீர்த்

துளி. துளி. துளி. துளிகளாக என்

னை.

கிளி உத்சவம்

தாத்தா செத்தப் பிறகு அவர் வீட்டுக்குப் போனோம்.

அங்கே அவரைத் தவிர எல்லாரும் இருந்தனர்.

வீட்டிற்கு எதிரே இருந்த பெரிய ஆலமரப்

பொந்துகள் இப்போது எங்கோ போய்விட்டனவாம். இது பழைய கதைதான் என்றாலும். கிளிகள் என்ன செய்கின்றன.

அந்திமாலையில், தலை கிழக்கிலும் கால் மேற்கிலுமாகத்

தாத்தா போய்க்கொண்டிருந்தார். பின்னால் நானும் போகப் போகிறேன் என்பதால் நான் போகவில்லை.  ஆனால்

தாத்தாவின் சவத்தின் மேல் ஓ

ரிரு கிளிகள் பறந்த, பறந்தவண்ணம் போய்விட்டன.

தலை மூழ்கி, இரவு உறக்கம் வராமல்

உச்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். கிளிகள்

அவருக்கு முன்னாலே போய்தான்விட்டன. என்றாலும் வீட்டின்மேல்

கிளிகள்

பேசத் தொடங்கிவிட்டன, பல குரல்களின்

ஒரே சொல்

லில்.

(தாத்தா கூரெள்ள ஜெயராம சிருஷ்டருக்கு)

நன்றி - கல்குதிரை - வேனில்கால இதழ்கள் - 2014

யுகாதி- 31.03.2014

மாங்குடி சிதம்பர பாகவதர் என்னும் வித்வானைத் தேடி ஒரு யாத்திரை

“காவேரி மட்டும்தானா குடமுருட்டி கிடையாதா? காவேரிக்கு ஒரு இம்மி சோடையில்லே சார் குடமுருட்டி அதே விளைச்சல், அதே மாதிரி கோவில்கள், அதே மாதிரி மகான்கள், அதே மாதிரி வியாபாரம். குடமுருட்டியை விட்டுவிடாதீர்கள். இந்த ஊருக்குப் பக்கத்திலேயே வையச்சேரியிலே மகாவைத்யநாதய்யர் இருந்தார். மாங்குடியிலே சிதம்பர பாகவதர் – இந்த ஊரிலேயே வேணுகோபால்னு ஒரு பெரிய நாதஸ்வரக்காரர் இருந்தார். ஸர் ஸி.வி.ராமன் ஊர் பக்கத்திலே புரசக்குடி. இங்கே பக்கத்திலே சக்கராப்பள்ளி – சப்தஸ்தானம் உண்டு – இந்த ஊரிலேயே வெங்கடசூரின்னு ஒரு சௌராஷ்டிரகவி இருந்தார்.“

மேற்கண்ட வரிகள் தி.ஜானகிராமன் அவர்களின் நடந்தாய் வாழி காவேரி பயணப்புத்தகத்தில் வருகிறது. இந்த வரிகளில் வரும் பெயர்கள்தான் ஒவ்வொருவிதமான சாவிகள்.

நான் அய்யம்பேட்டைக்கு வந்து ஆறு வருடங்கள் மேலாகின்றன. இந்த ஊரைப் பற்றி எனக்குத் தெரிந்த அளவிற்கு, இந்த ஊரின் முக்கியமாக் குடமுருட்டி ஆற்றின் நாகரிகம் எனக்குப் பிடிபட பல மாதங்களாயிற்று. ஒவ்வொரு நாளும் ஒருவித உற்சாகத்தைக் கொண்டாடும் கிராமம் இது. (பேரூராட்சியைக் கிராமம் என்று சொல்லிக்கொள்ளலாம் அல்லவா) என் வீட்டில் இருந்து ஐந்து நிமிடத்திற்குள் குடமுருட்டி ஆற்றில் பாதத்தை நனைத்துவிடலாம் நாம். எப்போதும் கிருஷ்ணன் கோவில் கீழ வீதியில், பதரா ஆலயத்திலும், வெங்கடரமண பாகவதரின் மஹாலிலும் இசையின் ஓசை பரவிக்கொண்டிருக்கும். முன்னது வெங்கடசூரியின் கவிதைகள் எனில், பின்னது கீர்த்தனைகள். மேல வீதி வந்தால், மறைந்த நாதஸ்வர வித்வான் வேணுகோபால்பிள்ளை வாழ்ந்த வீடு, வாசிக்கமுடியாத நாதஸ்வரம்போல் நின்றுகொண்டிருக்கிறது. நான்கு வீதியிலும் இப்போது மார்கழி உத்சவம் பரிபாலிக்கிறது.

தி.ஜாவின் மேல் அபார விருப்பம் வந்த காரணம், அய்யம்பேட்டைக்கு நான் வந்த பிறகுதான். இந்த ஊரில்தான் தி.ஜா வரலாற்று ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்திருக்கிறார் என்பது கூடுதல் சந்தோஷம். இந்தப் புத்தகத்தின்மீது அதிக கவனமான வாசிப்பு நிகழ்ந்தது எனக்கு. நடந்தாய் வாழி காவேரியைப் பல வருடங்களுக்கு முன் வாசித்திருந்தாலும், இப்போது வாசிக்கும்போது மிக ஆத்மார்த்தமாகவே இருக்கிறது. அதில் வரும் ஊர்களில் நான் காலார நடந்திருக்கிறேன். அவற்றின் ஒவ்வொரு தெருவின் காற்றையும் சுவாசித்து இருக்கிறேன். அந்தக் கிராமங்களுக்கும் எனக்கும் ஏதோ ஒரு பந்தம் இருக்கிறது என்பது புரிபடவில்லை. தி.ஜாவின் புத்தகம் எனக்கு முதல் சாவியாக அமைந்துவிட்டது. தி.ஜா குறிப்பிடும் அந்த மாபெரும் வித்வான்களின் பெயர்களை நான் இணையத்தில் தேடிப் பார்த்தேன். வித்வான்கள் மறைந்ததுபோலவே, சரித்ரமும் மறைந்துவிட்டிருக்கிறது. கொஞ்சம் சீரணிக்க சிரமமாயிருந்தது. நாம் செய்தால் என்ன? என்ற ஒரு சாவியைத் தி.ஜா இந்தப் புத்தகத்தில் காட்டிவிட்டார்.

மாங்குடி சிதம்பர பாகவதர் குறித்து எந்த விஷயமும் கிடைத்தபாடில்லை. ஓரேவழி மாங்குடி என்னும் அகரமாங்குடியை நோக்கிச் செல்வதுதான். மார்கழி தொடக்கதிற்கு சில நாள் முன், அந்த ஊருக்குச் சென்றேன். வழியில் அந்த ஊரைச் சேர்ந்த வண்ணார் கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்களைப் பார்த்துப் பேசினேன். அவரைக் குறிப்பிட்டும் கேட்டேன். அவருக்குத் தெரிந்த விஷயம் என்றாலும், அவ்வளவு நேர்த்தியாக இல்லை. தன்னிடம் ஒரு புத்தகத்தை, ஊரைக் காலிசெய்துவிட்டுப் பிரதேசம் போன பிராமணர்கள் கொடுத்திருக்கிறாரகள் என்றார் அவர். அந்தப் புத்தகத்தில் அந்த விஷயங்கள் இருக்கக்கூடும் என்று நம்பிக்கை தந்தார். கால் ஏற, ஒரு படி கிடைத்துவிட்டதுபோல் உணர்ந்தேன் நான். புத்தகமும் கிடைத்துவிட்டது.

அய்யம்பேட்டையின் தென்கிழக்கில் சுமார் ஐந்து கிலோ மீட்டர் தூரத்தில்தான் அகரமாங்குடி என்பதில் தூரம் என்பது அளவு மட்டுமே. காலத்தின் அளவு சுமார் நூறுவருடஙகள்மேல். என் வீட்டிலிருந்து புறப்படும்போது, வழியில் வேங்கடசூரியின் சௌராஷ்டவரிகள் காற்றில் மிதந்து வருகின்றன. இன்னும் சில தப்படிகள் கடந்தபின், தியாகைய்யரின் முதல்சீடரான வேங்கட பாகவதரின் இசை மழை நின்றபாடில்லை. அதையும் கடந்து சென்றபின், மதகடி என்னும் இடத்தைக் கடந்து போகும்போது, சக்கரவாகப் பறவையின் இனிய ஓசையில் வளர்ந்திருக்கும் சக்கரவாகீஸ்வரர் கோவில் கம்பீரமாக நிற்கிறது. எவ்வளவு அற்புதமான கோபுரம் கொண்டது அது. பிரம்மமமுகூர்த்தவேளையில் சப்தஸ்தான தொடக்கவிழாவில், எவ்வளவு நபர்கள், பல்லாக்கு வெளியேறி வர அமையும் கோபுர தரிசனத்தில், தம் கரங்களைத் தலைக்குமேல் அம்பாரமாகத் தூக்கி வணங்குகிறார்கள். அவையே சின்னஞ்சிறுகோபுரங்கள் போல், இமையமலைக்கு அருகில் அமைந்திருக்கும் சின்னஞ்சிறு மலைகள்போல் காட்சியளிக்கும்.

மாங்குடி சிதம்பர பாகவகரின் இல்லம் இன்று

இவற்றையெல்லாம் கடந்தபின், மண் சாலை தொடங்கிவிடுகிறது. அகரமாங்குடி என்னும் சிற்றூர் கண்ணுக்கெட்டிய தூரத்தில் தெரிகிறது. வழியே தொடரும் வாய்க்கால் ஒரு சிற்றாரைப்போல் தொடர்கிறது. அது சிலநேரம் வருகிறது…விலகுகிறது…தொடர்கிறது. பச்சைப்பசேல் என்று கண்ணுக்கெட்டியதூரம்வரை பரந்துவிரிநத வயல்கள். காற்றுடன் அசைந்து விளையாடும் வயல்கள். வயல்களில் அங்கங்கே மௌனமாக நின்றுகொண்டிருக்கும் மூங்கில்தோப்புகள். தன்னைத் தானே வளர்த்துக்கொள்ளும் மூங்கில்கள். கொக்குகள் வரிசையாகவும் வரிசை கலந்தும் அமர்ந்து, எக்கிப் பறந்துகொண்டிருந்து, பின் அமரும் காட்சிகள் கண்ணிற்குள் நிகழாமல் இல்லை. பாம்பைப்போல் நெளிந்தோடும் சாலை. சாலைக்குள் பறந்தேகும் கொண்டலாத்திகள். மைனாக்கள். இனிய ஓசை பரவும் பாதையில் ஒன்றுடன் ஒன்று வெட்டிச் செல்லும் பறவைகளின் நாதம். இவற்றையும் கடந்துபோகும்போது வரவேற்கிறது, ஒரு மென்மையான மண்பாதை. பாதையின் தொடக்கத்தில், ஊரின் நுழைவாயிலில் கிடந்து வரவேற்கிறது, வரதராஜபெருமாள் குளம். பல நூற்றாண்டுகளாகக் கிடந்த கோலம். புற்கள் மண்டிய படிக்கட்டுகள் என்னை அதனிடத்து அழைத்துச் செல்கின்றன. கல்படிக்கட்டுகள் பெரும் வழவழப்பு மிக்கதாக இருக்கின்றன. கற்களைக் காலம் தீட்டியதாய் இருக்கலாம். அங்கங்கே மலர்ந்தபடியிருக்கும் செவ்வல்லி மலர்களும், வெள்ளை அல்லி மலர்களும் பெருமாளின் நாமத்தைப் பறைசாற்றுகின்றன. ஊருக்குள் நுழையும்போது வீடோ, தெருவோ தெரிவதில்லை. மாறாக அமைவது வரதராஜபெருமாள்கோவில்தான். சிதம்பர பாகவதர் வணங்கிய அந்தக் கோவிலை நானும் நின்று, பல்லாண்டு பாடி வணங்கி ஊருக்குள் செல்கிறேன்.

ஒரு மரத்திலிருந்து பிரியும் கிளைகளைப்போல் பிரிகின்றன தெருக்குள். அவற்றிற்குள் நேர் ஓழுங்கு இல்லை. கிளைகளாகவே பிரிகின்றன. கிழக்கென்றோ, வடக்கென்றோ, தெற்கென்றோ பேதம் இல்லாமல் வளைந்து நெளிந்து செல்லும் தெருக்குள். உயர்ந்து தாழ்ந்து செல்லும் மண் தெருக்கள் அவை. நீண்ட அக்ரஹாரத் தெருக்கள். விஸ்தாரமான கட்டிடங்கள். வேத விற்பன்னர்கள் வாழ்நத ஊர் இது. அதற்கு அடையாளமாகப் பாழடைந்த இரண்டு வேதப்பாடசாலைகள் இன்னும் கம்பீரமாக நிற்கின்றன. காலத்தால் அழிக்கமுடியாமல் நிற்கும் சொச்சங்கள் அவை. காலத்திற்கேற்ப மாறாமல் நிற்கும் மாடி வீடுகள். காலத்திற்குத் தன்னைப் பலிகொடுத்து அழிந்த வீடுகள். அபூர்வ மனிதர்கள் சஞ்சரித்த பூமி இது. நாழி ஓடுகளும், அக்ரஹாரத்திற்கே உரிய பரந்த திண்ணைகளும் நிறைந்த சிதம்பர பாகவதர் வாழ்ந்த தெருவுக்குள் நுழைகிறேன். என் பாதத்தில் காலணி இல்லை. மகான்களின் பாதையில் காலணி அணிவதைத் தவறாகவே உணர்கிறேன். பூவேலைப்பாடுகள் நிறைந்த கதவுகளும், சன்னல்களும்கொண்ட வீடுகளின் நடுவில் நிற்கிறது சிதம்பர பாகவர் வீடு. கம்பீரமாக நிற்கும் வீட்டின் நிழல் என்மேல் சாய்ந்திருந்தது. அந்நிழலைத் தேகமெல்லாம் சுமந்தபடி, வீட்டின் முற்றத்துப் படிக்கட்டில் கால் பதிக்கிறேன்.

சிதம்பர பாகவதர் ஒரு கதாகலாட்சேபர். கட்டுரையாளர். இசை வல்லுநர். ஹரிகதை வல்லுநர். வழக்கறிஞர். தஞ்சாவூர் துளஜாஜி அவையில் சாம்ராட் என்று வாழ்ந்தவர். மகாகத கண்டீரவ பட்டம் பெற்றவர். கணவித்யா துறையில் மிகச் சிறந்து விளங்கிய கணம் திருமலை ஐயர் வம்சத்தைச் சேர்ந்தவர். கோவிந்தசாமிபிள்ளை நாடகங்களையும், மஹா வைத்தியநாத ஐயர், பட்டணம் சுப்பிரமணிய ஐயர் ஆகியோரின் இசைக்கச்சேரிகளைக் கேட்டு கலாரசனையை வளர்த்துக்கொண்டவர். வழக்கறிஞராகும்பொருட்டுத் தேர்வுக்குத் தயாரானவரைக் கதாகலாடசேபக்காரராக மாற்றிய பங்கு இருவரைச் சேரும். ஒருவர் புலவர் பிரதாபராமசாமி பாகவர். மற்றவர் சப்தரிஷீஸ்வர சாஸ்திரிகள். இருவரும் மாங்குடிக்காரர்கள். அவர் பாகவதர் ஆவதற்கு சில காரணங்கள் சொல்லப்படுகின்றன.

காவிரிக் கரையில் தமது நண்பர்களுக்கு இசை நயத்துடன் பாடிக்காட்டிய சிதம்பர பாகவதர், வீட்டிலேயே யாருக்கும் தெரியாமல் தன் சகோதரர்களுக்குக் கதா சொல்லி இருக்கிறார். அவர்களுக்குத் தாமாகவே மிருதங்கப் பயிற்சியும் அளித்திருக்கிறார். அவர்களுடன் கலாட்சேபம் செய்திருக்கிறார். அப்போதே பாகவதர் என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கிறார் அவர். அதற்கு முன்பு, அந்த இரண்டு மனிதர்களிடமும் சமஸ்கிருதத்தையும் இசையையும் பயின்றிருக்கிறார். பின்னாளில் தியாகராஜ கீர்த்தனைகளைத் தில்லைஸ்தானம் பஞ்சு பாகவதரிடமும், பகவத் கீதையின் சாரம்சத்தைத் திருவையாறு பண்டிதர் லெக்‌ஷ்மணாசார்யாவிடமும் தேறிக்கொண்டார்.

அவருடைய கலாட்சேபம் மிகத் துல்லியமாக இருக்குமாம். குறித்த நேரத்தில் மேடை ஏறிவிட்டால், குறைந்தது ஆறுமணிநேரம் ஆகுமாம் மேடையிறங்குவதற்கு. சாகசத்தை விரும்புகிறவர் அவர். நவரசம் மிக்கவை அவருடைய கதைசொல்முறை. பிரதிபலிக்கும் அர்த்தபாவங்களுடன், அன்றைய அரசியலை நகைச்சுவையாக்கித் தருபவர். 1926 ஆம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம் சென்னை பகவத் கதா பிரசங்க சபாவில், சர் சி.பி. ராமசாமி ஐயர், சிரம்பர பாகவதரைப் பாராட்டி மகாகத கண்டீவர பட்டமளித்திருக்கிறார். அவருடைய சாகசங்களை முன்வைத்து, அபிநவ பரதாசார்யா என்ற பட்டத்தை, ராமநாதபுரம் மன்னர் 1929 இல் வழங்கிப் பெருமை அளித்துள்ளார். 1932 இல் சென்னை கோகலே அரங்கில் சிதம்பர பாகவதர் ராமாயணக் கதையை நிகழ்த்தியிருக்கிறார். தியாகராஜரின் கீர்த்தனைகளில் 300 கீர்த்தனைகளைப் பாடின கலாட்சேபம் அது. அடுத்த வருடம் அவருக்காகக் காத்திருந்த பட்டம்தான் சங்கீத கலாநிதி. 1937இல் சென்னை மியுசிக் அகாடெமி அளித்த பட்டம் இது. இவை அவருடைய பெருமையான விஷயங்கள்தான் என்றாலும், அவர் ஓர் எழுத்தாளராகவும் விளங்கினார். காலட்சேபம் என்ற வியாஸம் என்ற நூலை எழுதி, அகில இந்திய இசை மாநாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தார். காலம் கி.பி.1927. சிவபக்தி மிகுந்த இவர், காசி, மும்பையிலும் ஹரிகதை சொல்லியிருக்கிறார். தாம் செல்லுமிடத்தில் ஒரு சிவஸ்தலத்தைக் கண்டுவிட்டால் தேவாரம் பாடி விடுபவர். அக்கோயில்கள்மீது தானாகவே பதிகங்களைப் புனைந்து பாடுபவர் அவர். தான் பிறந்த அகரமாங்குடியில் வருடந்தோறும் தன் வாழ்நாள்வரை, ஆருத்ரா உத்ஸவம் நடத்தியவர். தஞ்சை கிருஷ்ணபாகவதரின் கலாட்சேபத்தைக் கேட்டு ரசித்து, தன்னைக் கலாட்சேபக்காரராக மாற்றிக்கொண்ட சிதம்பர பாகவதர், 1880 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் 14 ஆம்நாள் தோன்றி, 1938 இல் சிவபதம் அடைந்துவிட்டார்.

அந்த வீட்டில காலடிபடும்போதும், தூண்களைத் தீண்டும்போதும் இனம்புரியாத உணர்வு தோன்றிவிட்டது. கனத்த மௌமும் இருளும் சூழ்ந்த அந்த வீட்டில் இப்போது யாரும் இல்லை. ஒரு மெல்லிய நிசப்தம் ஏதோ ஒரு கதையைச் சொல்வதுபோலவே இருந்தது. வீட்டின் முன் இரண்டு ஆட்டுக்குட்டிகள் அமர்ந்திருந்தன. அன்று அவருடைய பிறந்த நாள். இதை நான் சற்றும் எதிர்பாராத ஒன்று. கொஞ்சம் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவன்போல் ஆனேன். இது முதல் முகூர்த்தம்.

ஆருத்ரா உத்வசத்தன்று திரும்பவும் அகரமாங்குடிக்குள் நுழைந்து வெளியேறினேன். அன்று மாலை இந்தக் கட்டுரையை எழுதுவதற்குமுன் சிதம்பர பாகதவர் வீட்டைப் பார்க்க போனேன். வீட்டின் படிக்கட்டுகளில் இரண்டு ஆட்டுக்குட்டிகள் அமர்ந்திருந்தன. வெள்ளாடுகள். அவற்றைக் கடந்து, சன்னலுக்குள் வீட்டினுள் எட்டிப் பார்க்கிறேன். கருப்பு எள் இருட்டு. அந்த வீடு திரும்பவும் ஏதோ சொல்கிறது. சிதம்பர பாகவதரின் ஆருத்ர தரிசனம் இன்று இல்லை என்று அழுகிறது. இந்தக் கட்டுரையை எழுதி முடித்தபோது இன்று ஆருத்ரா தரிசனம் முடிவுக்கு வந்துவிட்டது. ஆருத்ராவை விரும்பியவரைப் பற்றி, எழுதிய இன்று ஆருத்ரா என்பது இரண்டாவது முகூர்த்தம்.

தி.ஜா என்னிடம் சில சாவிகளைத் தந்துவிட்டுப் போயிருக்கிறார். அந்தச் சாவிகளைக் கொண்டு கடந்த காலங்களைத் திறக்கவேண்டும். அதனூடே மறையாமல் வாழும் கிராமங்களைப் பார்க்கவேண்டும். இசையின்புழுதிபடிந்த கட்டிடங்களை, வித்வான்களின் சரிதத்ததைக் கேட்டு எழுதவேண்டும். அகரமாங்குடியிலிருந்து மேற்கே சூரியன் மறைந்துகொண்டிருக்கிறான். அந்தச் செவ்வொளி தென்னை மரங்கள்மீது சாய்ந்தாடுகிறது. அங்கே இருக்கும் வையச்சேரியில் மென்மையான சொல் கேட்கிறது. ஆம். வையச்சேரி வைத்தியநாத பாகவதர் என்னும் மஹாவைத்தியர் அழைக்கிறார் என்னை. அங்கே நான் போகத்தான்வேண்டும்.

நன்றி

தி.ஜாவிற்கு.

அகரமாங்குடி ஆன்றோர்களும் சான்றோர்களும்
என்ற நூலை வெளியிட்ட
வ.சேதுராமன் ஐயர் அவர்களுக்கும்.

ராணி திலக்